Secret Blues

  น่าจะเป็นวันที่เรามาถึงจุดสูงสุดของการดิ่งลึก สรุปว่าดึ่งลึกนี่มันสูงสุดหรือต่ำสุดกันแน่นะ.. มันคงต่ำสุดจริงๆ แหละ ระหว่างทางกลับบ้านหลังเลิกงานในช่วงใกล้คริสต์มาส บรรยากาศเป็นใจให้เหงามากขึ้นสำหรับคนเหงาๆ แต่ก็คง Up ความลั้นลาให้กับคนที่กำลังจะไปสนุกกับเพื่อนๆ อากาศเย็น แน่ชัดแล้วว่าลมที่พัดมาโดนตัวเรานั้นคือลมหนาว เราเดินข้ามสะพานลอย แทบรอไม่ไหวที่จะได้ลองเอาผ้ามาพันคอ ที่ไม่ใช่พันคอให้หายหนาว แต่เป็นการพันคอให้ไม่หายใจต่างหาก อยู่ๆ วันนี้ก็ดิ่งได้ถึงขนาดนี้เลยนะ เราเดินช้าๆ ข้ามสะพานลอยหน้าคอนโด สะพานยาวเหนือถนนใหญ่หลายเลน ท้องฟ้าเริ่มค่ำ มองเห็นไฟแดงจากท้ายรถที่ค่อยๆ ขยับเดินหน้า ทุกคนกำลังเดินทางกลับบ้าน เดินคิดภาพตัวเองเอาผ้าผูกคอ นั่งลงกับพื้น แต่ไม่ชัดมากนักว่าใช้ผ้าอะไร และจะผูกยึดกับอะไร เดินไปคิดไป อยากให้ถึงห้องซะที ไขกุญแจเข้าห้อง วางสัมภาระ เก็บอาหารจากถุงช้อปปิ้งเข้าตู้เย็น เดินเหม่อลอยเข้าห้องนอน ถอดเสื้อฟอร์มที่ใส่ไปทำงาน คลี่ออกดูขนาดว่าพอจะใช้ผูกคอได้ไหม ก็แค่อยากลอง ว่ามันจะรู้สึกยังไงเท่านั้นเอง เคยอ่านข่าวคนผูกคอตายแบบนั่งพื้น ถ้ามันทรมาน ต้อ